روح افـزا

" امير خوبان"

علي اي امير خوبان ، به جهان تو پادشايي

نبود به جز تو هرگز ، به جهان گره گشايي

نگهي به سوي ما كن ، گذري بكوي ما كن

كه تـو شاه بنـده پـرور ، شه مُلكِ لافتايي 

اگرت خدا بگويم ، تو خودت نمي پسندي

وَگرت بشر بنامم ، خجل از چنين نـوايي

بـه خـدا يگـانه هستي ، بـه تمام آفـرينش

و جهان نديده هرگز ، به خودش چو ما گدايي

علي اي اميد مردان ، تو دعاي مستمندان

برسان به كوي جانان ،كه تو هم در آن سرايي

بِنَما دَمي عنايت ، كه شدم خميده قامت

بنشسته ام به راهت ، كه مگر دَمي بيايي

بفشانده اي به عالم ، همه عشق و شور و مستي

تو بگو به ما كه هستي ؟ تو علي مرتضايي

منم آن فقير بيدل ، كه فرو بمانده در گِل

كه سَرَم بود به راهي ، به اميد آشنايي

تو دهي غذا به قاتل ، بزني شَرَر به باطل

كه بگو تو را چه نامم ، تو مگر بگو خدايي

علي اي نماد بخشش ، كه دهي به جان درخشش

بكِشم ز سينه آهي ، تو بگـو مگر كجايي؟

چه شود كه پر كشم من ، بِرَسم به خاك كويت

تـو كني به من نگاهي ، كه بمُردم از جدايي

چو شنيدم اين روايت ، چه خوشم ازين حكايت

كه زمان جان سپـردن ، نگهي به ما نمايي

چو بگفت شهريارم : در خانه ي علي زن

درِ خانه مي زنم من ، تو مگر ز در ، درآيي

چو شنيد شعرِ من را كه خوش است و روح افزا

بـه تبسمي بگفتا : كه تـو در حـريم مايي

ز كلام " روح افـــزا " ، نبـود دگـر چـو والا

بنويس شعـرِ او را ، تو جـوهر طلايي